2014-09-17 14:22

„ჩემი მეგობრები ხშირად მეუბნებიან, ამბებს იზიდავო… როგორც ჩანს, არ ცდებიან… ქობულეთში ვისვენებ, შვილებთან ერთად… ბევრი ამბავი ,,მოვიზიდე”, მაგრამ ასეთი– არცერთი, ამიტომაც, პირველობას ვუთმობ…

ასე იწყება ჩანაწერი, რომელსაც ავტორი ლელა თოლორდავა "აიანიუსზე" აქვეყნებს. მასში ერთი ადამიანის ტრაგიკული ისტორიაა აღწერილი.

ეს ქალი, მანამდე, აქ არავის უნახავს, ყოველ შემთხვევაში ვისაც კი ვკითხე, პირველად ვხედავთო… შავებში შემოსილი დადის და წითელი თავსაფარი ახურავს…

მისი უცნაური გამოხედვა გაფიქრებინებს, რომ საღ ჭკუაზე არ უნდა იყოს… საუბარიც არეული აქვს და ყველას ეკითხება: „ზურიკო ხომ არ გინახავს?”; ,,არა”– პასუხობს ყველა…

მე ,,არას” ნაცვლად, კითხვაზე კითხვით ვუპასუხე: „ზურიკო ვინ არის?”

ის უფრო ახლოს მოვიდა ჩემთან, გვერდით ჩამომიჯდა და ,,გაინტერესებს?”-მკითხა… ძალიან- მეთქი, არ დავაყოვნე პასუხი…

–ზურიკო, ჩემი 24 წლის ბიჭია, ზღვაზე წავიდა საბანად და ვეძებ…

–24 წლის ბიჭს, დედის მოძებნა რაში სჭირდება? –სიცილით ვუთხარი…

–რაში ჭირდება?! - ამის თქმა და ტირილის დაწყება ერთი იყო…

–რატომ ტირიხართ, დამშვიდდით, მოვა თქვენი შვილი სახლში!–ვანუგეშე.

მან წითელი თავსაფარი მოიხსნა და…

–რა ფერია ეს? –მკითხა და თითქმის თვალთან მომიტანა.

–წითელი– ვუპასუხე დაბნეულად.

–იცი, რატომ მახურავს?!.

–არა– მხრების აჩეჩვისმაგვარი მოძრაობა გავაკეთე.

–პატარა ზურიკოს გაგრის პლიაჟზე რომ წავიყვანდი, წითელ თავსაფარს დავიფარებდი… ცურვის დროს, სულ სხვაგან რომ ამოჰყოფდა თავს, იოლად რომ მოეგნო ჩემთვის,– მითხრა და ისევ ატირდა…

–თქვენ გაგრელი ხართ?- მორიდებით ვკითხე.

–გაგრაში დავიბადე და გაგრაში მოვკვდები!-მკაცრი ტონით მითხრა, –გაგრაშია ჩემი მშობლებისა და ქმრის საფლავი… გვიან გავთხოვდი… ზურიკოზე ფეხმძიმედ ვიყავი, ქმარი რომ დამეღუპა… გაგრის მატარებელი როდის გადის, თუ იცი?!

დავიბენი, მივხვდი, რომ გონება ჰქონდა არეული…

–ზუსტად არ ვიცი, მატარებლით არასდროს მიმგზავრია–ვიმართლე თავი.

–არავინ არაფერი არ იცით, არც ზურიკოს, არც მატარებლის… ეს რა ხალხში ვარ , ვინ არიან ეს უცოდინრები,– თქვა და ხელი ჩაიქნია…

უცებ, გონებაში კითხვა ამომიტივტივდა, სულ თავისით …

–როდის წავიდა თქვენი ზურიკო ზღვაზე?- ვკითხე და პასუხს არც დაველოდე, მე თვითონ ვუპასუხე ჩემს დასმულ კითხვას, -1992 წლის აგვისტოში ?!

–არა, სექტემბერში… შენ რა იცი? იცნობ ზურიკოს?!

–არა…- ვუთხარი და ზღვაში ტალღებთან მოთამაშე ჩემს შვილებს გავხედე. ცრემლი მომერია…

–ზუსტად 7 სექტემბერი იყო, მაკოცა და წავიდა. მალე მოვალო, მითხრა… მას მერე ველოდები… წითელი თავსაფარი დავიხურე და დავდივარ ზღვის ნაპირზე, იქნებ აქეთ ნაპირზე გამოცურა…

–ნუ დარდობთ, შეგამჩნევთ და მოვა თქვენამდე…

–შენ გაიხარე, სიმინდის გამყიდველმა ქალმა წყალი გადამიწურა, სახლში დაეტიე, რას დადიხარ პაპანაქებაშიო, აქ რა უნდა შენ ზურიკოსო…

–რატომ, ყველგან შეიძლება იყოს, სადაც ზღვაა– დავაიმედე გასაცოდავებული დედა, ტყუილი იმედი ვუთხარი, სანუგეშოდ...

–შენ გყავს ბიჭი? - მკითხა.

–კი, 11 წლის, ლუკა ჰქვია…

–აქაა?

–კი, აი ის ბიჭია, ზღვაში კენჭებს რომ ყრის…

–თვალი არ მოაშორო, ხელი ჩასჭიდე და სულ გვერდით გყავდეს!

თვალები ცრემლით ამევსო… ისიც ტიროდა…

–მომენატრა, რამდენი დღეა არ მინახავს, 4861 დღე ვითვლიდი, მერე სათვალავი ამერია, სიბერე თავისას შვება… შენ არ შეგიძლია დამითვალო?!

დავიბენი, რაღა მეპასუხა, ვერ მოვიფიქრე…

– დედაშვილობას, დამითვალე?!–ყელგამოწვდილი მთხოვდა…

–დედი, ადვილი დასათვლელია, ერთი გრძელი დღე და ღამეა გასული, მხოლოდ…

–ერთი?!- გაიკვირვა, - ერთი რავა იქნება, მატყუებ რაღაცას…

–ასე იფიქრეთ და ადვილი დასათვლელი იქნება ყოველთვის, არ აგერევათ…

–უყურე შენ?! - თავი გადააქნია, მუჭში ჩაბღუჯული თავსაფარი მუხლებზე დაიფინა, ხელებით გაასწორა, თითქოს აუთავებსო, შუაზე გაკეცა და თავზე დაიფარა… მერე მუხლებზე დადგა, ჩემსკენ მოიწია და ყურში ჩამჩურჩულა…

– შეიძლება ხელზე გაკოცო?!

დავიბენი, მერე გადავიწიე და ლოყაზე ვაკოცე…

–წავალ აპა მე, გავაგრძელებ ზურიკოს ძებნას, ერთი დღე და ღამე, რა კარგად მითხარი…

წავიდა… ის კი წავიდა… მე კი, ცოცხალ–მკვდარი დავრჩი…

1992 წლის 7 სექტემბერი…

2014 წლის 5 სექტემბერია დღეს…

ფოტოზე: გაგრა, ზღვის სანაპირო