როგორც ანი იხსენებს, მოზარდებს შორის გავრცელებული, საკმაოდ სახიფათო მიმდევრობების „ემოების“ და „სატანისტების“ წევრად გახდომა უფროსებთან ხშირმა კონფლიქტებმა გადააწყვეტინა. თუმცა, მისი თქმით, ამ საქმეში ცნობისმოყვარეობამაც ითამაშა გარკვეული როლი.
„ალბათ იცით, რომ თბილისში არის ძველი მორგის შენობა და კიდევ რამდენიმე სხვა შენობა, სადაც ქართველი ემოები თუ ქართველი სატანისტები იკრიბებიან. ჩემი ცნობისმოყვარეობის გამო გავხდი ამ რიტუალების მოწმე და გარკვეულ ხანს ემოც ვიყავი...
ახლა ძალიან მრცხვენია, ამას რომ ვყვები, მრცხვენია, ხელებს რომ ვისერავდი და ათას სისულელეს ვიმეორებდი... თუმცა ბოლომდე არ ვარ გამოსული მათი ზემოქმედებიდან, დღემდე მკლავს ცნობისმოყვარეობა, რის ნახვაც ვერ მოვასწარი და ვებრძვი ამას...
მე და ჩემმა მეგობარმა გავიგეთ, რომ არსებობდა ასეთი სახლი, ეშმაკის სახლს ეძახიან, ინგოროყვას ქუჩაზეა. გავიგეთ, რომ შიგნით მიწისქვეშა გვირაბებია. რომ თბილისში ათი ასეთი სახლია და ერთმანეთს ამ გვირაბების მეშვეობით უკავშირდება. მოგვიყვნენ, რომ ეს „ეშმაკის სახლი“ ერთმა სომეხმა სატანისტმა ააშენა და იქ ქალმა ჩამოიხრჩო თავი - მისმა შვილმა თუ ცოლმა, ზუსტად არ მახსოვს.
ამბობენ, რომ სახლის შიგნით დიდი ეშმაკის ფიგურაა, რომლის ფეხები სარდაფში მთავრდება, თავი კი - სხვენზე. სახლში არის ბუხრის მგავსი კარი, რომელზეც ბავშვის ფიგურაა გამოსახული და ის საიდუმლო გვირაბში ჩასასვლელი კარია. სახლები კი პენტაგრამას ქმნიან, რომელიც ერთ დიდ დარბაზში ერთდება, მიწის ქვეშ - ამ დარბაზში საიდუმლო რიტუალებს აწყობენ.
ისე გვაინტერესებდა ამ ყველაფრის საკუთარი თვალით ნახვა, არ შეგვეშინდა, მივედით. როგორც კი სადარბაზოში შევედით და სარდაფისკენ გავუყევით გზას, თითქოს იქ ქალის მოჩვენება დავინახეთ, ხმებიც გვესმოდა, განწირული შეკივლება...
ძველი მორგის შენობასთანაც ვიყავით. იქ ახლოს გატყავებული ძაღლებისა და კატების გორაა, მკვდარი არწივიც ვნახეთ, რომელიც ნახევრად გახრწნილი იყო და თითქოს ისევ ფართხალებდა... ღამით ვიყავით, ფარნებით... ისეთი დიდი ემოცია იყო, მეორე დღესაც მივედით, თუმცა ვიღაც ქალი დაგვხვდა, გაგვლანძღა, აღარ მოხვიდეთო... 10 წუთის მერე კატის განწირული კნავილი შემოგვესმა... მერე იმ ადამიანებსაც შევხვდით, ვინც ემოები არიან, მერე სატანისტებთანაც გვქონდა საუბარი, ვნახეთ რაღაცები, რის ნახვაც ჩვენთვის შეიძლებოდა.
მერე გვითხრეს, რომ სექტაში უნდა შევსულიყავით... ჩემი ნებით ვაპირებდი, რომ ასე მოვქცეულიყავი, მაგრამ დედა დროულად ჩაერია, პირობა ჩამომართვა, რომ აღარ გავბედავ იქით გახედვას... ეკლესიაშიც წამიყვანა, მაგრამ მართალი რომ გითხრათ, მიჭირს იქ ყოფნა, რაღაცნაირად ვითრგუნები... სულ ვფიქრობ ჩემს საქციელზე, ვებრძვი საკუთარ თავს, მრცხვენია, როგორ ვიყავი „ემო“, რატომ ვიყავი სუიციდალი? და რატომ მინდოდა სატანისტობა, როცა ვიცოდი, რომ ეს ცუდია?
თანაც, ამ ამბების მერე ყველაფერი ცუდად წავიდა, ყველა ამრეზით მიყურებს, გამუდმებით მახსენებენ ჩემს უახლოეს წარსულს, მკიცხავენ... რაც ყველაზე მთავარია, საკუთარ თავში ვერ ჩამოვყალიბდი, ბოლომდე ვერ ვამბობ, რომ ეს ყველაფერი წარსულია. ინტერესი მკლავს, რაც არ მინახავს და რაც კიდევ შეიძლება იყოს იქ, იმ გვირაბებში, სადაც ვერ მოვასწარი ჩასვლა“, - ყვება ანა.
„რეიტინგი“.
