გასულ კვირას სამართალდამცავების მიერ გახსნილი ხმაურიანი საქმის მონაწილე იოსებ გიორხელიძე გაზეთ „პრაიმტაიმთან“გატაცების დეტალებზე ყვება.
- იმ დღეს გოთუას ქუჩაზე ჩემს საკუთარ სახლში ვიმყოფებოდი.
– იქ ვისთან ერთად ცხოვრობთ?
– მარტო...
– შეგიძლიათ, მოგვიყვეთ, რა მოხდა იმ დღეს, 10 ოქტომბერს...
– დილა იყო. ახალი გაღვიძებული ვიყავი კარზე ხმა რომ შემომესმა. მითხრა, რომ გაზის კომპანიიდან იყო. ამის შემდეგ 4 დღე ვყავდი დატყვევებული. მეხუთე დღეს გამათავისუფლეს. იქ არაფერი ისეთი არ მომხდარა. ძალადობა არ ყოფილა. ნორმალურად მეპყრობოდნენ...
– იქნებ უფრო დაწვრილებით მოგვიყვეთ: სახლში რამდენი შემოვიდა, როგორ გამოიყურებოდნენ, როგორ გაგიყვანეს სახლიდან?
– თავიდან ერთი იყო, მერე შემოვიდა ორი.
– მეოთხე გამტაცებელი როდის გამოჩნდა?
– მეოთხე იმ სახლში იყო, სადაც 4 დღე ვიმყოფებოდი.
– თვალებახვეული წაგიყვანეს?
– დიახ.
– მეზობლებს ხმაური არ გაუგიათ. ეს როგორ მოხდა?
– ალბათ, იმიტომ, რომ ძალიან ადრე იყო.
– როგორ გამოიყურებოდნენ გამტაცებლები?
– ფიზიკურად დაახლოებით ჩემი სიმაღლის იყვნენ, შეიძლება ოდნავ მაღლებიც. ასაკით, 40-45 წელს ზევით არ იქნებოდნენ.
– ჩანთაში ჩასვესო...
– მეც გამიკვირდა თავიდან ჩანთა რომ დავინახე.
– რამხელა ჩანთა იყო?
– საკმაოდ დიდი იყო, თავისუფლად ჩამსვეს შიგნით. მაგრამ სიმძიმეს ვერ გაუძლო და გაიხა.
– შემდეგ ვიცით, რომ მანქანაში ჩაგსვეს იარაღის მუქარით. რა მანქანა იყო?
– არც ეს ვიცი, თვალები უკვე ახვეული მქონდა, მანქანასთან რომ მივედით. ხელებიც შეკრული მქონდა. დაახლოებით ნახევარი საათი დაგვჭირდა ადგილზე მისასვლელად.
– ახლა უკვე ირკვევა, რომ ის სახლი, სადაც თქვენ იმყოფებოდით, არმაზში იყო... გზაში რამეს გეუბნებოდნენ?
– საბარგულში ჩამსვეს. მერე სახლში შემიყვანეს და იმის მერე, ბოლო დღემდე აღარ გამოვუყვანივარ.
– იმ ოთხი დღის განმავლობაში რა ხდებოდა იმ სახლში?
– მოქცევა არ იყო ცუდი.
– გკვებავდნენ ნორმალურად?
– ძეხვით, პურით, ყველით, ცხელი ჩაით...
– ვინმე ნაცნობი იყო, ვისაც იქ ხედავდით?
– არა, ჩემთვის ყველა უცნობი იყო.
– იმ ოთხი ადამიანის გარდა, იმ სახლში სხვა არ მოსულა?
– არავინ არ მინახავს სხვა.
– როგორ მოხდა თქვენი განთავისუფლება?
– როცა ფული მიიღეს, მე დამტოვეს კონკრეტულ ადგილას.
– რა ადგილი იყო?
– თვითონაც არ ვიცი, სად ვიყავი. ავტობანთან დამტოვეს.
– იქაც თვალებახვეული მიგიყვანეს?
– კი. როდესაც მანქანიდან გადმომიყვანეს და დამტოვეს, მერე ავიხსენი თვალები. მითხრეს, აქ დაელოდე შენიანებსო. მალე მამამ მომაკითხა და წამომიყვანა.
– შეგეშინდათ?
– რა თქმა უნდა, საშიში იყო... თუ შეიძლება, აქ შევწყვიტოთ. საუბარს ვეღარ განვაგრძობ...
