2015-01-05 16:14

მესიკოს გოჩა ჭაბუკაიძის ცხოვრება პროექტმა რადიკალურად შეცვალა.

როგორც თავად ამბობს, ქუჩაში გამოსულს გული სიამაყით ევსება, რადგან ხალხის თბილ სახეს, მზერას აწყდება.

„ამ დროს პასუხისმგებლობაც დიდი მაქვს, რომ ვინმეს მოსალმება არ გამომეპაროს და ჩემზე არ იფიქრონ...

ბუნებით მაქსიმალისტი ვარ, შუალედი არ გამაჩნია: ან არასდროს, ან ყოველთვის.

პატარა ვიყავი აკორდეონი რომ მიყიდეს, მასწავლეს დაკვრა - იქნებ ნიჭი აღმოგაჩნდესო. როგორც ჩანს, აღმომაჩნდა. ყველაფერი ქართული სიმღერით დავიწყე. მერე, მოთხოვნილებიდან გამომდინარე, ჩამომიყალიბდა რეპერტუარი - უცხოური სიმღერა კარგად ჩამიჯდა და რაც უკეთ გამომდიოდა, იმისკენ გადავიხარე. რაც პოპულარული გავხდი, მას შემდეგ ლოგინს არ მოვშორებივარ.

ლოგინად ვარ ჩავარდნილი, სამჯერ შემიბრუნდა ვირუსი, მაღალი სიცხეები, ხველა. ამიტომაც მეშინოდა საკუთარი ტემბრით ხალხის წინაშე გამოსვლა. სანამ სცენაზე გავიდოდი, ნიკამაც და სხვებმაც დაინახეს, რომ საშინელი სპაზმები დამეწყო, ძალიან ცუდად გავხდი.

ღმერთს ვევედრებოდი, ოღონდ სცენაზე არ ამიტყდეს ხველა-მეთქი. ძალიან ვღელავდი და ამან გამოიწვია ალბათ ყველაფერი. პირველი გამოსვლის შემდეგ იმხელა მადლი წამოვიდა, რომ მივხვდი, განსაცდელიც იქნებოდა.

აქაც ღვთის განგებულება იყო დიდი: მან ინება ჩემი ამგვარი ყოფა იმის გამო, რომ მეორე, მესამე დღეს ძალიან პოპულარული ვიყავი, ადამიანური სისუსტეების გამო შეიძლება ვერ გადამეტანა. თითქოს შემბოჭა, ლოგინში ჩამაწვინა - აქ გაიარე პოპულარობაო“, - აღნიშნა ჭაბუკაიძემ.

 „თბილისელები“