„აიდარის“ ქართველი წევრის ალეკო გრიგოლაშვილის ცხედარი კიდევ ერთ, მასთან ერთად დაღუპული უკრაინელი მებრძოლის "დინამიტის", იგივე სერგეი ოვრაშკოს ცხედართან ერთად ლუგანსკის ოლქიდან კიევში გადაასვენეს.
„რწმენასაცა აქვს თავისი ქსელი, მხოლოდ ობობას და ბადეს კი არა, და რწმენის უხილავი ქსელით გადაიბნენ კანუდოსელები, უცხენოები, შინ გამაგრებულნი, თვალნათლივ მიხვდნენ, სიკვდილიც რომ შეიძლება ასე ამაყად ლამაზი იყოს და მიჩინიოს ხილვით, თავზარდაცემულ დომენიკოსაც წამით ყველაფერი მიავიწყდა, ისიც სხვებსავით შეჰყურებდა, ეს ლაღად განრისხებული, ეს სხარტად მძვინვარე დიდი მეომარი, ტყვიით დაცხრილული, ბოლოს ცხენიდან გადმოვარდნისას, ჰაერში მოკვდა, რა უცნაურად - ღიმილით პირზე, თავისუფალი!..“
- გურამ დოჩანაშვილი, „სამოსელი პირველი“.
-
ქალაქს, სადაც ალეკო დაიღუპა, უკრაინულად Ща́стя ჰქვია, რაც ითარგმნება, როგორც ბედნიერება, მაგრამ ალეკო იქ ბედნიერების საძებრად არ წასულა: ის იქ საქართველოს იცავდა, თავისუფლებას იცავდა.
ალეკო თავისუფალი წავიდა ომში და თავისუფალი მოკვდა. მისი მეტსახელი - Чужой, რომელიც სიყვარულით შეარქვეს თანამებრძოლებმა, უფრო მის გამორჩეულობას გულისხმობდა, ვიდრე მის უცხოობას. ალეკოს არ შეეძლო, უკრაინელებისთვის უცხო ყოფილიყო, რადგან თავისუფლების დაცვა, თავისუფლებისთვის ბრძოლა არ იყო მისთვის უცხო.
იქნებ ამ მეტსახელის შერქმევით უკრაინელები თავიანთ თანამემამულეებსაქც ამუნათებდნენ, დღემდე რომ სახლებში თბილად სხედან - აი, „უცხო“ საიდან ჩამოვიდა, ჩვენთან დგას, ჩვენთან, ჩვენთვის იბრძვის და კარგად ესმის, რომ ეს მისი ქვეყნის თავისუფლებისთვის ბრძოლაა, თქვენ კი...
ყველა კარგი მებრძოლის, თავისუფლების ყადრის მცოდნე ადამიანის წასვლისას, ერთერთი ყველაზე დიდი დანაკლისი მაინც ის არის, რომ გარშემომყოფებს, პირველ რიგში შვილებს, ცოცხალ, მოქმედ მაგალითად ვერ ეყოლება, რაც შეიძლება მეტ ადამიანს ვერ გადასცემს იმას, რომ „თავისუფლება, სულის ყვავილი, სულზე ტკბილია“.
იგივეს ვიტყოდი ალეკოზეც, რომელიც მაგალითად დარჩება მისი შვილების და არამარტო მათი თაობისთვის, მაგრამ ცოცხალ მაგალითად არ გვეყოლება, არადა, დღეს და აქ, ახლა, ალეკოსნაირები სწორედაც რომ ცოცხლები გვჭირდება...
სად ალეკო და სად პათეტიკა, მაგრამ იმის აღნიშვნას მაინც ვერ ავცდებით, რომ გმირები, მართლაც, კვდებიან, მაგრამ რჩებიან. ალეკოც - დარჩა.
ალეკოს ცხედრიან კუბოს უკრაინისა და საქართველოს დროშები ამშვენებდა, მასთან ერთად დაღუპული „დინამიტის“ ცხედარს - უკრაინის. ჩვენი „დინამიტი“ 38 წლის იყო, უფრო ჩვენი „ჩუჟოი“ – 32.
„Чужой“ სულაც არ იყო ჩვენთვის უცხო, უფრო მეტიც, დაღუპვამდე ერთი დღით ადრე საშამ უკრაინის მოქალაქეობის თხოვნით განცხადება დაწერა“: „აიდარის“ მებრძოლები.
ლაშა ბერულავა
