2016-01-25 23:18

საქართველოში კარგად ცნობილი უხუცესი მხატვარი, შემოქმედი და ეროვნული პოზიციით საყოველთაოდ ცნობილი გოგი ოჩიაური დედამისის, ნათელა ბალიაურის წიგნში აღწერილ ერთ ნამდვილ ამბავს იხსენებს, რომელიც ხევსურეთში, ტრადიციების დაცვით განთქმულ ამ მხარეში მოხდა. "აფხაზეთის ხმა" უცვლელად გთავაზობთ გოგი ოჩიაურის მონაყოლსა და ზუსტ ციტატა ნათელა ბალიაურის წიგნიდან.

“სოფელ ოხერხევში ბევრი ვაჟკაცი გაზრდილა. იქაური, ძალიან კარგი ახალგაზრდა, თვალ-ტანადი, ყველაფრით გამორჩეული, მძიმედ დაჭრეს და ვეღარაფერს შველოდნენ.

საცოლე ჰყავდა, სახილოელი ქალი თიურა (სულხან ქეთელაურის მამიდა). ეს ქალი არც კი იყო საქმროს სახლში ნამყოფი, ისე იცნობდნენ ერთმანეთს. რაკი მიხა (ასე ერქვა) კვდებოდა, თიურაც წაიყვანეს. იგი მოკრძალებით უვლიდა ავადმყოფს.

მიხამ უთხრა თურმე: - ქალო, ეს ტაგრუცი მე თორელთ დედიკას გავუკეთე, იმან წაიღოს. მომწონდა, თავკვირებულია და არ დამივიწყებს. შენ ბეჭედს მოგცემ. როცა ჩემი ნაჩუქარი ბეჭედი აღარ გიხდებოდეს, ჩემ თავს შენს თვალში სხვა დაეფაროს, მაშინ ეს ბეჭედი მოიტანე და შენი ხელით ჩემთან, ჩემი საფლავის მიწაში ჩამარხეო. სხვა ვალი არაფერი მაქვსო.

როცა გარდაიცვალა, თიურა ვერ იტირებდა, - ქმარზე ტირილი სირცხვილია. დედამთილისთვის უთქვამს, როცა მოვკვდები, მეც აქ დამმარხეთო.

- შენ თავს აქ არავინ დაგამარხვინებს, ვინ იცის, ქარი საით გაგიტაცებსო, - ყურადღება არ მიუქცევია მისი ნათქვამისთვის დედამთილს.

შესულა მკვდართან თიურა, მოუჭრია თმები, ნაწილი ხელში მიუცია მიცვალებულისთვის, ნაწილი გულზე დაუფენია და მისი თოფი დაუკრია. დედამთილი რომ შევარდნილა, კიდევ ცოცხალი ყოფილა:

- ვერ მომერია, დედამთილო, ქარიო, - ამისი თქმა მოუსწრია.
მაშინ იქ ყოფილა მჭედელი თოთია. ის ამბობდა: - ორივენი გვერდიგვერდ იწვნენ, ვერცხლით მორთულები, ეგეთი შემზარავი სილამაზე არსად მინახიაო”.

ნათელა ბალიაური. ხევსურული ქრონიკები. თბ., 1995.