"მაინც მივცოცავდი. სადმე თავი უნდა შემეფარებინა. ეს ჩემი ცხოვრების ყველაზე ძნელი 20 მეტრი იყო. რადგან გონებას პერიოდულად ვკარგავდი, მარცხენა წინამხარზე მარკერით დავიწერე: "Я буду жить". რამდენჯერაც ცნობიერება მიბრუნდებოდა, ამ წარწერას ვხედავდი".

ყველა შანსი ჰქონდა, რომ შედარებით გამოჯანმრთელების შემდეგ შინ დარჩენილიყო - მესამე ჯგუფის ინვალიდი გახლდათ, ოფიციალურად. ის კი ისევ ატო-ს ზონაში წავიდა და თავისი ბატალიონის დისლოკაციის ადგილზე გამოცხადდა.

ამჟამად სამხედრო ინსტრუქტორია და იმ მოხალისეებს უტარებს კურსებს, რომლებმაც ატო-ს ზონაში წასვლა გადაწყვიტეს.

"ჩვენს ხელში ათას ხუთასზე მეტმა ახალგაზრდამ გაიარა. ისინი არ არიან მათ რიგებში, ვინც პირველივე საფრთხის დროს იყვირებს: "ჩვენ ყველას მოგვკლავენ, თავს ვუშველოთ!".

ისინი იქ მიდიან კონკრეტული გამოცდილებითა და შეგნებით, რომ დაიცვან სამშობლო".

ვიკა იასინსკაია, "ცენზორ.ნეტ"